Çürümenin Blogu

ben temiz kalpliymişim, öyle öylüyorlar. kalbim doğduğumda mı temizmiş, yoksa annem sonradan kuru temizlemeye mi vermiş bilmiyorum, ama bu zaten önemsiz. artık kalbim pislendi. onu göğsümden söküp temizlemeye kalksam... saçma olur, ölürüm. mejazzlarla konuşursak, bluesumu üstümden çıkarıp kalbimi elime alsam diyorum. gözlerim kamaşır mıydı acaba, yoksa sadece bir ayva yemiş gibi mi dişlerim kanaşırdı bilemiyorum. kalbimi ıslatmadan temizleyene kampanyalarla hediyeler vermek istiyorum ben. bu yüzdendir ki kampanyaları kendime düzüp, kendimi bir güzel pisletip -kalbimi de- sonra yeniden yeniden yık-a-mak istiyorum. yeniye olan aşkım yeniden geliyor benim. iyi oluyor iyi.

bazen de unutuyorum bir şeyleri. o zaman anlıyorum ki hayatta her şey ama her şey bazen oluyor. ünlü uyumuna uysaydık o zaman da her şey bazan olurdu ama bu da önemsiz. önem sırasına dizersek en önemlisi ne olurdu bilmiyorum. ikisini de demekten bıkmıştım bana anneni mi seviyorsun en çok babanı mı diye sorduklarında. sıraya dizemiyorum ben, sıraya geçmeyi de sevmiyorum, ne dize getirmek ne dize gelmek istiyorum. bizbizeyiz şurda. birden ikiye değil, birdenbire atlamak lazım geliyor. orhancığım veliciğim kanıksamıştı di mi, her şey birdenbire oldu deyü. ben inanmıştım ona. belki hala daha inanıyorum. çünkü kandırılmışım. hemen hemen her şeye inanmışım. bir şeye hemen inanmanın lüksünü yaşıyorum. yaşıyoruz. bir de lüks vergisi almasalar ne iyi olacaktı...