evrilelim de devrilmeyelim demiştim ben bir seferinde de, gülücükler saçılmıştı ağızlardan. açılıp saçılan ne varsa sevmişimdir ben hep zaten. kapalı kutular da geçiyor bazen önümden, pandora'ya özenip. bense utanmadan açmaya yelteniyorum o kutuları ve görüyorum ki bazı insanların en büyük korkuları çözülmek. çözülmekle savunmasız kalmak ne zaman eşdeğer oldu acep... herkes kendinin ardına gizlenmiş. saklamış eksiklerini, güdüklerini... aklamış alnını, allamış pullamış yanaklarını. peki siz bilmez misiniz ki saklaya saklaya göl olur? göl olur da boğuluruz biz de... kaçarı yok, insan insanı gizledikleriyle boğuyor işte.
bak bu devri daim bellemişler. sonra devrim hayalleri, evrim hayatları kurutmuş da eşikleri kertmiş, beşikleri terk etmişler.
bak bu devri daim bellemişler. sonra devrim hayalleri, evrim hayatları kurutmuş da eşikleri kertmiş, beşikleri terk etmişler.
evrilmeyelim, devrilelim :)
DİBİNE DÜŞMEYEN ARMUT
1 Ekim 2009 13:27